کارگزاریهای فارکس (Forex Brokers) بهعنوان واسطه بین معاملهگران و بازار عمل میکنند و از طرق مختلفی درآمدزایی دارند. مدل کسبوکار یک کارگزاری میتواند شامل دریافت کارمزدها، بهرهبرداری از تفاوت قیمتها و ارائه خدمات اضافی به مشتریان باشد. در ادامه، مهمترین منابع درآمدی کارگزاریهای فارکس به تفصیل شرح داده شده است:
اسپرد (Spread)
اسپرد یکی از رایجترین منابع درآمدی برای کارگزاریهای فارکس است. اسپرد به اختلاف قیمت خرید (Ask) و فروش (Bid) یک جفت ارز گفته میشود. بهعنوان مثال، اگر قیمت خرید یک جفت ارز 1.2000 و قیمت فروش آن 1.1998 باشد، اسپرد 0.0002 یا 2 پیپ است.
کارگزاریها این اختلاف را بهعنوان سود خود حفظ میکنند. در واقع، مشتریان هنگام خرید یا فروش، هزینهای غیرمستقیم بابت اسپرد پرداخت میکنند. میزان اسپرد میتواند ثابت یا شناور باشد و بسته به سیاست کارگزاری و شرایط بازار متفاوت است.
کمیسیون (Commission)
بسیاری از کارگزاریها علاوه بر اسپرد، از معاملات کمیسیون نیز دریافت میکنند. این کمیسیون بهطور معمول به حجم معامله بستگی دارد و بهصورت درصدی از ارزش کل معامله یا به شکل مبلغ ثابت محاسبه میشود.
برای مثال، در حسابهای ECN که اسپرد کمتری دارند، کارگزاریها اغلب برای هر لات معاملهشده، مبلغ مشخصی بهعنوان کارمزد دریافت میکنند.
هزینههای تأمین مالی (Swap یا Rollover)
در معاملات فارکس، اگر یک معامله باز تا روز بعد باقی بماند، معاملهگر باید هزینهای بهعنوان سواپ پرداخت کند یا در برخی موارد، این هزینه را دریافت کند. سواپ بر اساس اختلاف نرخ بهره بین دو ارز جفت معاملهشده تعیین میشود.
کارگزاریها از این فرایند درآمد کسب میکنند، چرا که هزینهای که از معاملهگران دریافت میکنند معمولاً بیشتر از مبلغی است که به تأمینکنندگان نقدینگی میپردازند.
افزایش قیمتگذاری (Mark-up)
برخی از کارگزاریها اسپردها را بهطور مصنوعی افزایش میدهند و از این تفاوت اضافی برای سودآوری بیشتر استفاده میکنند. این روش بیشتر در کارگزاریهایی که با مدل Market Maker فعالیت میکنند، رایج است. در این مدل، کارگزاری بهعنوان طرف مقابل معامله عمل میکند و میتواند قیمتها را به نفع خود تنظیم کند.
حسابهای مدیریتشده (Managed Accounts)
بسیاری از کارگزاریها خدمات مدیریت سرمایه، مانند حسابهای PAMM (مدیریت ماژولاری) یا MAM (مدیریت چندگانه)، ارائه میدهند. در این روشها، مشتریان سرمایه خود را به مدیران حسابهای حرفهای میسپارند و کارگزاری بخشی از سود ایجادشده را بهعنوان کارمزد مدیریت دریافت میکند.
پلتفرمهای آموزشی و مشاورهای
کارگزاریها از طریق ارائه خدمات آموزشی، فروش سیگنالهای معاملاتی، برگزاری دورههای تحلیل بازار و اشتراک ابزارهای تحلیلی نیز درآمدزایی میکنند.
برای مثال، برخی کارگزاریها سیگنالهای معاملاتی یا تحلیلهای پیشرفته را به معاملهگران تازهکار میفروشند که این خدمات میتواند به منبع درآمدی پایدار تبدیل شود.
کارمزد واریز و برداشت
برخی کارگزاریها از تراکنشهای مالی مشتریان، مانند واریز و برداشت وجه، کارمزد دریافت میکنند. اگرچه بسیاری از کارگزاریها این خدمات را رایگان ارائه میدهند، اما تعدادی نیز از این فرصت برای کسب درآمد استفاده میکنند.
ارائه اهرم مالی (Leverage)
اهرم مالی (Leverage) امکان معامله با سرمایهای بزرگتر از موجودی حساب را برای معاملهگران فراهم میکند. کارگزاریها ممکن است از نرخ بهرهای که روی مارجین استفادهشده اعمال میشود، درآمد کسب کنند. بهعنوان مثال، اگر مشتری از اهرم استفاده کند و معامله را برای چند روز باز نگه دارد، کارگزاری هزینهای بابت استفاده از این سرمایه دریافت میکند.
برنامههای مشارکت (Partnership Programs)
کارگزاریها اغلب با افراد و شرکتهای دیگر برای جذب مشتری همکاری میکنند. این برنامهها که به نام IB (Introducing Broker) یا همکاریهای مشارکتی شناخته میشوند، به شرکای تجاری درصدی از سود حاصل از معاملات مشتریان معرفیشده را پرداخت میکنند. در این مدل، هم کارگزاری و هم شریک تجاری سود میبرند.
دادههای بازار و خدمات تحلیلی
برخی کارگزاریها دادههای پیشرفته بازار، گزارشهای اقتصادی و خدمات تحلیل تخصصی را به شرکتهای بزرگ یا معاملهگران حرفهای میفروشند. این اطلاعات شامل دادههای تاریخی، شاخصهای اقتصادی و تحلیلهای تکنیکال یا بنیادی پیشرفته میشود.
نتیجهگیری
شرکتهای کارگزاری فارکس از طریق ترکیبی از منابع درآمدی فوقالذکر سودآوری میکنند. مدل درآمدی هر کارگزاری به سیاستهای تجاری آن، نوع مشتریان و خدمات ارائهشده بستگی دارد. معاملهگران باید هنگام انتخاب کارگزاری، به شفافیت هزینهها و ساختار درآمدی آن توجه کنند تا از هزینههای پنهان یا غیرمنصفانه جلوگیری شود.